___________________
শিতান ভঁৰাল: কবিতা
------------------
||এক||
শীতত গছৰ পাত সৰাদি
যেতিয়া চকুলো সৰে
গাভৰুজাকৰ খিল.খিল. হাঁহিয়েও
বুকুত ৰং সানিব নোৱাৰে…
||দুই||
বিষত মলম
বেমাৰত ঔষধ
বাচি থাকিবলৈ নতুন নতুন কৌশল
মৰণৰ ফান্দ পাতি
সময়ে যেতিয়া কিৰিলিয়াই
জীৱনটোনো কিমান দূৰ যাব পাৰে আগুৱায়..!
||তিনি||
ৰঙীন পুৱা এটাক প্ৰসৱ দি
জয়াল ৰাতিটো গুচি যায়
দিনটো শুভ হয়েইবা বুলি
জীৱনটো আকৌ সাৰ পায়..
||চাৰি||
সৌ- সিদিনা জীৱন গঢ়িবলৈকে
ত্যাগ কৰিছিলো সুখ
এতিয়া জীৱনটো ভাঙি নাযাওক বুলি
ঢাকি ৰাখিছো দুখ….
||পাঁচ||
কোনে দেখে কাৰ বুকুৰ দুখ
ক্ষণিকৰ উত্তেজনাত যেন
জিলিকি উঠিছে সৱৰেই কুৎচিত মুখ
নাই., নুগুচে এই ভোক l
|| ছয়||
সৰ্বত্ৰে এতিয়া একেই দুখৰ বিননি
একেই আৰ্তনাদ আৰু উচুপনি
চাওঁ., মচি পেলাওঁ চকুপানীবোৰ
||সাত||
আন্ধাৰ বাঢ়ি আহিছে
এগচি চাকিকে জ্বলাওঁ
শোকত কেতিয়াও বান্ধ নাখাওঁ
সাহসী হবলৈ আমিয়েইতো শিকাওঁ
আমিয়েইতো শিকাওঁ………
No comments:
Post a Comment